Opis. (1) Sofia, Hedviga i Maja dorastały razem na wsi w południowej Szwecji, pod opieką oddanej i promiennej matki Karoliny. W 2010 roku Karolina odebrała sobie życie. Tego dnia Hedviga skończyła 10 lat. Maja pierwsza odnalazła Karolinę. Sofia pamięta tylko, że nie pozwolono jej patrzeć przez okno. W wieku 8, 10 i 16 lat

Większości dzieci słynnej Bony Sforzy zabrakło najważniejszego – macierzyńskiej miłości Faworyzowanie dwójki dzieci nie oznaczało, że trzy najmłodsze córki Bony były pogardzane czy że nie zaspokajano ich podstawowych potrzeb. Po prostu nie mogły liczyć na wiele więcej Kiedy Bona i Zygmunt gdzieś wyjeżdżali, królowa zawsze chciała mieć ze sobą Izabelę i Augusta. Młodszych dziewczynek nie wahała się pozostawiać pod opieką piastunek na długie miesiące Więcej takich historii znajdziesz na stronie głównej Wydawałoby się, że przyjście na świat w siedzibie polskich królów i to w komnatach najjaśniejszej pani, było niczym lądowanie na puchowych pierzynach otulonych chłodnym jedwabiem poszewek. Brak macierzyńskiej miłości Maleństwo urodzone w takich okolicznościach mogło liczyć na piękne stroje, najlepsze potrawy i tabun rozpieszczających je piastunek. Cały problem w tym, że większości dzieci słynnej Bony Sforzy zabrakło najważniejszego – macierzyńskiej miłości. Kiedy małżonka Zygmunta Starego zaszła w pierwszą ciążę, wszyscy z niecierpliwością oczekiwali narodzin następcy tronu. Wszak po to właśnie Bona została sprowadzona z odległej Italii. Gdy nadszedł czas rozwiązania, monarchini powiła jednak córkę, Izabelę, na którą spojrzała jak na personifikację porażki. Królowa Bona według drzeworytu z 1521-r. Współcześni wierzyli, że to od silnej woli kobiety zależy płeć jej dziecka. Widocznie temperamentna Sforza starała się za mało. Sama też tak musiała myśleć. Mimo to pokochała Izabelę szczerze i głęboko. Potem, jako drugi, przyszedł na świat upragniony królewicz, Zygmunt August, który miał zapewnić ciągłość dynastii. Kolejne trzy córki nie miały już znaczenia. Anna, Zofia i Katarzyna były wszak tylko dziewczynkami. Oczko w głowie królowej Psychologowie dziecięcy twierdzą, że nierówne traktowanie rodzeństwa przez rodziców może powodować w przyszłości duże problemy emocjonalne. Bona nie zajmowała się lekturą książek o wychowaniu i nie przejmowała się zbytnio tym, że od samego początku faworyzowała dwójkę starszych dzieci. Sforzównę łączyła z nimi szczególna więź. Zygmunt August był oczkiem w głowie matki, wszak to jego pojawienie się na świecie ugruntowało jej pozycję jako królowej. Z kolei Izabelę Bona nazwała po własnej matce i od początku dopatrywała się w niej wyjątkowych cech. To faworyzowanie nie oznaczało, że trzy najmłodsze córki były pogardzane czy że nie zaspokajano ich podstawowych potrzeb. Po prostu nie mogły liczyć na wiele więcej. Kiedy Bona i Zygmunt gdzieś wyjeżdżali, królowa zawsze chciała mieć ze sobą Izabelę i Augusta. Młodszych dziewczynek nie wahała się pozostawiać pod opieką piastunek na długie miesiące, a nawet lata. Takie podejście miało swoje konsekwencje. Jak komentuje Małgorzata Duczmal, biografka Izabeli, "wśród dzieci królewskich powstały jakby dwa obozy – jeden tworzyli Izabela z Zygmuntem, a drugi trzy młodsze królewny". Królewska edukacja Bona przyjechała do Polski jako wszechstronnie wykształcona młoda kobieta, którą matka – wytrawna polityczka – przez lata przygotowywała do rządzenia. Co więcej żona Zygmunta Starego nie tylko doskonale odnajdywała się w świecie intryg i spisków, ale też otaczała się wesołym i gwarnym dworem, pełnym artystów oraz poetów. W takim środowisku wychowywały się królewskie dzieci. Od samego początku pewne było to, że Bona postara się dla nich o doskonałą edukację. Maria Bogucka, biografka Anny Jagiellonki zaznacza, że to dla Izabeli i Zygmunta Augusta sprowadzano najlepszych nauczycieli humanistów. Uczono ich nowożytnych języków obcych oraz dbano, by perfekcyjnie znali łacinę, która w ówczesnej Europie (a już szczególnie w Polsce) pełniła podobną rolę jak dziś język angielski. Ponadto dbano też o odpowiedni dobór lektur. Wychowując się na dworze matki, wszystkie dzieci Bony niemal automatycznie poznawały język włoski. Kronikarze raczej nie interesowali się edukacją młodszych córek, choć można śmiało przypuszczać, że pobierały one lekcje u preceptorów sprowadzonych dla starszego rodzeństwa. Za dowód możemy uznać podziw, jaki Zofia Jagiellonka wzbudziła na brunszwickim dworze swojego męża perfekcyjną znajomością łaciny. Choć Bona całą energię i uwagę poświęcała ukształtowaniu Izabeli i Zygmunta Augusta, w których widziała przyszłość domu Jagiellonów, nie zaniedbała chyba edukacji młodszych dzieci. Sama pochodziła z kraju, gdzie kobiety z rodzin arystokratycznych wszechstronnie kształcono. Gdyby jej własne córki, choćby niezbyt przez nią lubiane odebrały jedynie pobieżną edukację, stanowiłoby to dla niej ujmę. Królewny bez własnego dworu Królewskie córki nie mieszkały razem. Bona najstarszą Izabelę trzymała zawsze przy sobie, trzy pozostałe dziewczynki mieszkały z dala od niej. Małgorzata Duczmal komentuje ich status tymi słowy: Na tle ogólnie przyjętych w rodzinach królewskich obyczajów była to sytuacja nietypowa. Dzieci władcy zwykle posiadały odrębny dwór, który, choć był zdecydowanie mniejszy niż otoczenie koronowanych rodziców, przydawał im prestiżu. Nie oznaczało to jednak, że najmłodsze Jagiellonki żyły specjalnie skromnie czy wręcz ubogo. Foto: Domena publiczna Wyobrażenie Wawelu z końca XV wieku. Ilustracja z kroniki Hartmana Schedla. Jak pokazują rachunki dworskie, komnaty królewskich córek były urządzone bogato. Pełno w nich były drogich drobiazgów, czy religijnych symboli (kosztowne krucyfiksy i malowane złotem święte obrazki). Dworskie rozrywki Najciekawsze wydarzenia rozgrywały się niejako obok nich. Matka, która lubiła dworskie rozrywki, trzymała przy sobie Izabelę, nie przejmując się specjalnie młodszymi córkami. Gdy nad Krakowem pojawiało się widmo morowego powietrza, zabierała swoje potomstwo i chroniła w nieodległych Niepołomicach. Rodzice oddawali się swojemu ulubionemu zajęciu – łowom, a dzieci mogły spędzać czas na świeżym powietrzu, w otoczeniu Puszczy Niepołomickiej. Aby Anna, Katarzyna i Zofia mogły się trochę rozerwać, spędzając czas na Wawelu, sprowadzano dla nich z Włoch, jak wylicza Maria Bogucka, kości, warcaby, a także szachy, które stały się wówczas na europejskich dworach bardzo modne. Największą przyjemnością młodszych Jagiellonek wydawały się jednak haft, tkactwo, przędzenie i szycie. Foto: Domena publiczna Obraz Kazimierza Mireckiego: "Wprowadzenie muzyki włoskiej na dwór Zygmunta I przez Bonę". Królewny z czasem stały się biegłe w tych dziedzinach i własnoręcznie przygotowywały upominki dla najbliższych. Dostarczano im najlepszych materiałów, z których tworzyły swoje dziełka. Królewny miały do dyspozycji kosztowne tkaniny, złote i srebrne nici, wzory sprowadzane specjalnie dla nich z południa, a z czasem, gdy ich kunszt wzrastał, także perły i klejnoty. I tylko na zainteresowanie ze strony matki stale nie mogły liczyć. Bona nie pospieszyła do nich, nawet gdy na Wawelu wybuchł niszczycielski pożar, a królewny ogromnie najadły się strachu. Zainteresowała się oczywiście własnym, strawionym przez ogień majątkiem, ale przejrzawszy skarbiec i inwentarze, zaraz na nowo porzuciła straumatyzowane dzieci. Katarzyna, Anna i Zofia miały cały kolejny rok spędzić w Krakowie, podczas gdy matka bawiła na dalekiej Litwie. Traktowane jak jedna osoba W przeciwieństwie do Izabeli szybko wydanej za mąż za pretendenta do węgierskiego tronu sprawą przygotowania pozostałych córek do ożenku monarchini w ogóle się nie zainteresowała. Jeśli przebywała w towarzystwie córek, to tylko po to, by stanowiły dla niej atrakcyjną scenografię. I co ciekawe, zawsze traktowała je tak, jakby… były jedną osobą. Kupiła im trzy identyczne naszyjniki. Trzy takie same łańcuchy i tak samo skrojone kołnierze. Foto: Domena publiczna Katarzyna, Zofia i Anna według Lucasa Cranacha Młodszego "Nawet na znanej serii portretów rodziny Jagiellonów, wykonanej w warsztacie Łukasza Cranacha Młodszego, królewny wyglądają niemal identycznie" – podkreśla Kamil Janicki w biografii Bony Sforzy i Anny Jagiellonki. "Mają takie same suknie, takie same ozdoby, fryzury i nakrycia głowy. Nie jest to w żadnym razie wynik lenistwa malarza. Po prostu Bona bardzo się starała, by jej trzy córki wyglądały niczym trojaczki. To czyniło z nich perfekcyjne tło!" I na bycie czymkolwiek więcej nie mogły liczyć tak długo, jak żyła matka kochająca tylko pierwszą córkę. Przeczytaj również o tym, że polska królowa tak bardzo bała się męża, że zaszła w ciążę urojoną. Czy za karę kazał ją zamordować? Foto: Materiały prasowe Wielka Historia Aleksandra Zaprutko-Janicka — historyczka i pisarka. Autorka książek poświęconych zaradności polskich kobiet w najtrudniejszych okresach naszych dziejów. W 2015 roku wydała "Okupację od kuchni", a w 2017 – "Dwudziestolecie od kuchni". Napisała też "Piękno bez konserwantów" (2016). Obecnie jest dziennikarką Interii.
Konrad Szczęsny • 21 maja 2023 11:56. Córka Ewy Błaszczyk, Ola Janczarska, zapadła w śpiączkę po tym, jak zakrztusiła się tabletką. Od tamtej pory, czyli dwadzieścia trzy lata, aktorka walczy o wybudzenie córki, choć jak wielokrotnie podkreślała w wywiadach, miała chwile zwątpienia. Kilka lat temu w programie Demakijaż
O tym, jak budować więź między mamą a córką, dlaczego nie udzielać rad, z jakiego powodu lepiej być dla niej przewodnikiem niż przyjaciółką, z Urszulą Sajewicz-Radtke, psychologiem rozwoju ze Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Sopocie - rozmawia Jolanta Gromadzka-AnzelewiczAmerykańska psycholog Terri Apter szacuje, na podstawie przeprowadzonych przez siebie badań, że co piątą relację między matką a córką można scharakteryzować jako "trudną". Inne badania dowodzą, że ten odsetek może być jeszcze wyższy. Ja bym tego nie demonizowała, trzeba bowiem popatrzeć też, jak zbierane są dane dotyczące tych relacji i co to znaczy "trudna relacja". Każdy z nas będzie to interpretował trochę inaczej, a konflikty między matkami a córkami nie są wyznacznikiem poziomu trudności relacji. Bo konflikty między dzieckiem i rodzicem, bez względu na płeć, są czymś naturalnym i wręcz pożądanym. Dzięki konfliktom dziecko ma możliwość separacji emocjonalnej od rodzica, konflikty mogą wspierać usamodzielnianie się grupę wiekową córek, czy też w ogóle dzieci, ma Pani na myśli? Czy takie próby usamodzielnienia podejmowane są przez całe życie?W gruncie rzeczy tak. Bo pierwszy etap mówienia "nie" przez dziecko przypada już, gdy ma ono dwa lata. Dwulatek próbuje się usamodzielnić po raz pierwszy, potem jest okres względnego spokoju przez okres szkoły podstawowej, ale już w czasie dorastania znowu mamy okres buntu i zwiększonej ilości konfliktów z rodzicami, między mamą a córką, co wcale nie oznacza, że jak córka dojrzeje i stanie się dorosłą kobietą, to konflikty z matką wygasną. Potocznie mówi się, że córka wraca do matki, gdy założy własną rodzinę i doczeka się dzieci. Te dorosłe córki nadal chcą się usamodzielnić. Bo jest tak, że każda mama patrzy na swoją córkę jak na małe dziecko, które nadal wymaga wsparcia, rady, pomocy. Zawsze też będzie różnica pokoleń między mamą a córką. Ponieważ w Polsce nie ma dobrego treningu rodzicielskiego i nie wiadomo, co to znaczy być dobrym rodzicem i dobrze wychowywać dziecko, wychowuje się je trochę "na czuja", trochę na podstawie obserwowania swoich rodziców i tego, w jaki sposób oni nas wychowywali. Rodzice są przekonani, że dobra rada, próba doradzenia dorosłej córce jest czymś bardzo pożądanym. A nie jest? Tak naprawdę próba doradzania jest w relacji matka - córka blokadą komunikacyjną. Jeżeli chcę trochę "dowalić" drugiej stronie i tak naprawdę nie chcę usłyszeć, jakie są jej potrzeby, to udzielę jej światłej przykład jakiej?Na przykład powiem jej, że dziecku (a mojemu wnukowi) jest za zimno lub że go przegrzewa, więc na pewno go przeziębi. Albo że córka nie wie, jak powinna karmić swoje powinna milczeć, choć wie, że ma rację?Powinna, bo takie rady są mało skuteczne. Warto więc wszystkim mamom powiedzieć - radzenie nie jest formą miałabym wyrzuty sumienia, gdybym nie ostrzegła córki, że popełnia błąd. To przecież mój pani obowiązkiem jest córkę kochać. To naturalne, że każdy rodzic chce ustrzec swoje dziecko przed popełnianiem błędów, natomiast forma, w jakiej to robimy, powinna być już naszym świadomym więc radzić, by córka dobrze to odebrała?Mówić o własnych doświadczeniach, na przykład zamiast powtarzać - nie dawaj dziecku w nocy soku do picia, bo będzie miało próchnicę zębów, wspomnieć - jak ty byłaś mała, to mnie się wydawało, że dobrze zrobię, jak będę ci dawać do picia same soczki, bo mają dużo witamin, tymczasem okazało się, że potem musiałyśmy często odwiedzać dentystę. A ciocia Krysia miała podobny problem z zębami twojej kuzynki po zwykłym kompocie. Żaden człowiek, czy to córka, syn, czy obcy człowiek nie lubi, gdy mu się mówi, że coś źle zaczyna się bronić?Oczywiście, że tak. To natychmiast wyzwala pewien sprzeciw. I sytuacja konfliktowa gotowa. Matkę i córkę łączy szczególna więź?Każda więź między matką i dzieckiem, bez względu na płeć, jest silna i specyficzna. My, ludzie, w odróżnieniu od zwierząt, budujemy tę więź troszeczkę inaczej. To nie jest takie czyste przywiązanie, jakie widzimy u kaczuszek, które drepczą za mamusią. To jest więź dwustronna. Musi być taki feedback, czyli sprzężenie zwrotne. Nasze dzieci rodzą się absolutnie bezbronne. Bez nawiązania takiej silnej więzi umierałyby, na co zresztą wskazywały badania prowadzone w latach 50. Bardzo dużo zależy od mądrości rodzica, przede wszystkim od świadomości siebie, samoświadomości bardzo to rozumiem. Chodzi o samoświadomość własnych emocji. Co ja czuję w tej sytuacji? Dlaczego uważam, że muszę córce udzielić tej rady? Jak to wpływa na mnie, gdy ja zaczynam jej radzić?A jak może wpływać? Może mi gwarantować święty spokój, o - spełniłam swój rodzicielski obowiązek. Jest mi lepiej, jest mi lżej. Może mi to zaspokajać taką potrzebę poświęcania się. Każdy z nas zabezpiecza sobie w ten sposób swoje potrzeby. Świadomość tego, po co ja to robię swojemu dziecku, po co zwracam mu nieustannie uwagę, pozwala też skorygować zachowanie. Jeżeli zaczynam dostrzegać, że nie robię tego, by mojej córce było lżej, tylko po to, by mnie było lżej, to po co robić krzywdę dzieciakowi, poszukam sobie innych sposobów, by swoje potrzeby zaspokoić. Musimy też pamiętać, że nasze dzieci uczą się rozbudowywania swojej świadomości, radzenia sobie z emocjami, ze stresem, z trudnymi sytuacjami, więc jeżeli widzę, że moja córka jest taka na przekór mnie, to może warto trochę zmienić punkt widzenia i popatrzeć, jaka ja jestem wobec mojej mądre wydało mi się tłumaczenie, że matce i córce trudno się czasem porozumieć, bo żadna z nich nie potrafi popatrzeć na świat oczami tej drugiej. I być może to jest główna przyczyna konfliktów. Nie dotyczy to tylko matek i córek. W ogóle mamy problem ze spojrzeniem na drugą osobę nie z własnej widzenie wydaje się nam obiektywne, a tymczasem to bardzo subiektywny obraz rzeczywistości?Wydaje się nam, że nasze zachowania są tylko "odpowiedzią" na zachowania drugiej strony. To, że ja się drę na moją mamę, to wcale nie dlatego, że ja coś w sobie mam takiego, tylko że to ona zaczęła. Takie reaktywne postrzeganie naszych zachowań jest bardzo częste. Moje zachowanie jest tylko "odpowiedzią" na zachowanie drugiej strony. I to też jest przyczyna wielu konfliktów. Nie widzimy naszego wkładu w konflikt czy jakość więzi, którą mamy z rodzicem. Jak więc budować te relacje, by były one dobre? O czym powinna pamiętać matka w codziennych kontaktach z córką? Pierwsza, podstawowa rzecz, to nie próbować być dla córki przyjaciółką. Córka - czy w ogóle dziecko - nie chce mieć w rodzicu przyjaciela, chce mieć przewodnika. Nawet gdy dziecko jest dorosłe, nie powinnam być dla niego przyjacielem?Nawet gdy dorośnie, bo nadal będzie to relacja matka - dziecko. Nadal jest to relacja podrzędna, choć z czasem się zmieni, bo dziecko przejmie opiekę nad rodzicem. Mimo wszystko jednak nie będzie to relacja przyjacielska, są pewne tematy, które są zarezerwowane dla innych osób, niekoniecznie dla dzieci, na przykład trudne sytuacje w małżeństwie rodziców, takie jak zdrada czy innego rodzaju poważne zachwiania życiowe rodziców, które nie mają wartości edukacyjnej, na pewno nie są tematem dla dzieci, bez względu na to ile mają one lat. I odwrotnie - pewne sprawy w życiu córek zarezerwowane są dla przyjaciółek, a nie dla matek. Matce niekoniecznie trzeba ze wszystkiego się zwierzać. Kolejna rzecz - warto się skupić na własnych emocjach. Co czuję, jak ja to odbieram, co jest dla mnie ważne? Musimy uświadomić sobie swoje priorytety, to, co dla mnie jest najważniejsze. Czy najważniejsze w tych relacjach jest dla mnie powiedzieć córce o tych sokach, czy lepiej ten temat odpuścić i porozmawiać o jakichś ważniejszych sprawach. Niech córka uczy się na własnych błędach, niech zdobywa własne doświadczenia. Kolejna sprawa - nie narzucać się. Bardzo częsty błąd i bardzo trudna sprawa, szczególnie gdy się pojawiają wnuki. Nie narzucać się? Ja wręcz odwrotnie - mam wrażenie, że córka ma żal, że jestem bardzo zaangażowana zawodowo i zbyt dużo czasu poświęcam na pracę i własne sprawy, a za mało mam czasu dla trzeba z córką o tym porozmawiać i to jest właśnie ten punkt łączący. Jaka jej potrzeba nie jest zaspokojona? Czego ona potrzebuje? Zamiast z góry zmieniać swoje zachowanie, redukując liczbę zajęć zawodowych, i przerzucić się na wnuki - usiąść z nią i pogadać: córeczko, czego ci brakuje, co jest nie tak? Ja się realizuję, jestem szczęśliwa, czuję się doceniona w pracy. A może córka się obawia, że mama za bardzo się przemęcza? To też trzeba wziąć pod uwagę, bo dzieci mają różne myśli. Kwestią często pomijaną, i to od dzieciństwa, jest ciekawość własnego dziecka. Co właściwie się w jej głowie dzieje? Co ona lubi, czy lody śmietankowe, czy może czekoladowe? Jakiej muzyki słucha? My, ogólnie, żyjemy pod jednym dachem z naszymi dziećmi, poświęcamy im bardzo dużo czasu i energii, ale w gruncie rzeczy nie wiemy, co córka czy syn zrobiliby, gdyby teraz dostali stówę, na co by ją wydali, a gdyby wygrali milion w totka, to na co by go przeznaczyli w pierwszej kolejności? A warto o tym rozmawiać z dzieckiem, bo im więcej mówimy, również o sobie, tym ta więź jest głębsza i łatwiej nam przebrnąć przez ewentualne konflikty. Odwróćmy teraz sytuację - jest matka, latka lecą, i dorosła córka, która ma już własne dzieci. Ona też musi się starać budować dobre relacje, bo starania tylko jednej strony nie wystarczą?Oczywiście, to muszą być starania obustronne. To, co córka mogłaby zrobić, to przede wszystkim dopuścić matkę do swojego życia. Bardzo częsta jest taka sytuacja, w której dorosłe córki budują mur wokół swojej rodziny, nie wpuszczając matek, w obawie, że będą się one wtrącać, szarogęsić, w szafkach im układać. Jeśli córka chce zbudować dobrą, ciepłą więź ze swoją mamą, to pierwsza podstawowa rzecz to postarać się zrozumieć, po co ona to robi. Czy ona naprawdę chce, by córka miała porządek w szufladzie, czy ma w tym jakiś inny cel. Lepiej spróbować zrozumieć, jaka jest przyczyna zachowań, ich źródło, niż skupiać się na tych konkretnych zachowaniach. Może mama po prostu się o nas martwi, że mamy za mało czasu, jesteśmy zmęczone i zapracowane, i chce nam pomóc ogarnąć dom? Niekoniecznie musi to być od razu krytyka i wytykanie naszego bałaganu. Druga rzecz to mówić, co się u mnie dzieje. Nawet jeśli nic się nie dzieje, to opowiedzieć, że byłam w sklepie, oglądałam bluzkę, bo trudnych rozmów nie można rozpocząć ot tak, od pstryknięcia placem. Trzeba zacząć od drobiazgów, od codzienności. Jak będziemy dużo rozmawiać o zwykłych, codziennych sprawach, to znajdzie się miejsce, by poruszyć również trudne sprawy.
Weszła na salę ślepa Wdowa, matka Balladyny. Córka udając, że nigdy nie widziała oskarżycielki, cierpliwie wysłuchiwała zeznania świadka. Usłyszała, że kobieta miała dwie córki, które kochała. Opowiedziała, że młodszą córkę zamordowano, druga zaś wypędziła ją głodną, kiedy była burzowa noc do lasu.

Izabela I Kastylijska, córka Jana II Kastylijskiego i Izabeli Aviz, była królową wybitną. Nie wystarczyła jej sama pozycja i korona na skroniach – ona za cel postawiła sobie szerzenie katolicyzmu, często za wszelką cenę. W dodatku wydała na świat wspaniałe dzieci, które tak jak ona sięgnęły po koronę, choć ich koniec nie był wcale szczęśliwy. Izabela I Kastylijska

Mama z córką Mają razem 64 lata. Osiem lat temu matka miała 3 razy więcej lat niż córka ma teraz. Za 8 lat córka będzie miała A. 14 lat B. 22 lat Za 8 lat matka będzie miała C. 50lat D. 58 lat

Za 3 lata matka będzie 3 lata starsza od córki. ile lat ma każda z nich, jeżeli dwa lata temu córka była 4 razy młodsza od matki 2023-04-18 19:59:34 Matka i córka mają obecnie razem 48 lat . 4 lata temu matka była 3 razy starza od córki.

. 24 142 317 256 146 145 319 471

matka miała trzy córki